तोयानाथ उपेक्षित – भारत जतिसुकै बलियो भए पनि उसलाई नेपाल चाहिन्छ । मोदीलाइ पशुपतिनाथ, मुक्तिनाथ र जानकी मन्दिर चाहिन्छ । यसका लागि नेपाल नै भारतमा विलय गर्न सक्छ भने भारतले लडाई शुरु गरोस।जितेछ भने ती पावनभूमी सवै उसैको हुन्छ, हारेमा कांगडा र टिष्टा पनि नेपालले फिर्ता लिन्छ । नेपालीको स्वभिमानलाई चिथोरेर बस्ने भारतको के त्यसो गर्ने हिम्मत छ ?
यस्तो उदघोष गरिरहदा कतिलाई लाग्न सक्छ यो धृष्टतापूर्ण अभिव्याक्ति हो तर त्यसो होईन। साधनश्रोत र प्रविधि भन्दा ठुलो हिम्मत हुन्छ । हिम्मत न्यायका लागि छ भने त्यसले जित्छ । अन्यायीहरुले हार्दछन । भारतले नेपाललाई हमला गर्यो भने भारतमाथि हमला गर्ने अरु निस्कन्छन । भारत आफैमा गोरखाली युवाहरुको सैन्यबलमा बाँचेको देश हो । भारतको सैन्य संरचनामा खलबली मचिन्छ । भूमीपुत्र नेपालीले कार्गिलमा लडे जस्तो वा अन्यत्र गएर लडेजस्तो नेपाल आमाका विरुद्ध लड्न कदापी तयार हुँदैनन । जुन देशको आड र भरोषामा भारत सुरक्षित छ उसँग जतिसुकै ठृलो सैन्य बल भए पनि नेपाललाई हराउन सक्दैन । यहाँ शिर्फ उसको दादागिरी अन्त्यका लागि हिम्मतिलो भुमीपुत्र नेपाली नेताको खाँचो छ । भारतलाई हाउगुजी सम्झेर लम्पसार पर्ने नेपाली नेतृत्वका कारण भारतीय थिचोमिचोले सिमा नागेको हो । उसलाई सवक सिकाउन एकपटक हामीले लड्नुको विकल्प छैन ।
कति घटिया र छुद्रो छ भारतीय सोच जसले नेपाललाई असल छिमेकी भन्छ अनि उता रातारात पिल्लर चोरर, सिमाना मिचेर, नाकाबन्दी गरेर, नेपाली जनतालाई दुःख दिएर व्वासो चरित्र देखाउँछ । माया गरे जस्तो गर्दछ तर लुट्न नपाउँदा धम्कि दिन थाल्दछ । नेपाल र नेपालीलाई खसाल्ने, खिसीट्युरी गर्ने र आफू संभ्रान्त र सभ्य भएको नक्कली कुरा गर्ने भारतको दयामा नेपाल बाँचेको जस्तो गरी दुनियाका आँखामा छारो हालेर बसेको छ । उसको चरित्र बुझेर पनि नेपाली नेतृत्व कहिल्यै चुईक्क बोल्दैन ।
यो शताब्दिमा कुनै न कुनै दिन नेपालले भारतसँग लड्नै पर्दछ भन्ने कुराको तयारी नेपाली शासक, सैन्य नेतृत्व र नेपाली जनताले मानशिक र भौतिक रुपमा गर्दै गरे हुन्छ । दुस्साहसी कुरा होईन, हतियार र प्रविधि भण्डार हुदैमा लडाई जितिन्छ भन्ने हुदैन । यो शताव्दी न्यायको लागि हो । यो समय फैसलाका लागि हो । बातावरण निर्माणका लागि हो । कालापानी र सुस्ता मात्र नेपालीको माग होईन यो तत्कालीन अवस्थाको विरोध मात्रै हो । गुमेको सवै भूभाग नेपालीले फिर्ता पाउनु पर्दछ, असमान सवै सन्धी सम्झौताहरु खारेज हुन पर्दछ। यो नै नेपालको स्थायी आवाज र दिर्घकालिन सोच हो भनेर सवैले संकल्प गर्न जरुरी छ ।
भारतका वरीपरी रहेका सवै देश उ बाट पीडित छन । भारत विरोधी महौल उकुसमुकुस छ मात्र त्यसको नेतृत्व कसैले गरोस भनेर मुख हेराहेरको अवस्था हो दक्षिण एशियाको । पाकिस्तानसँग भरोसा नभएर अरु देश मौन बनेका हुन । पाकिस्तानको बंगलादेश र अफगानिस्तान सँग राम्रो ईतिहास छैन । उसको नेतृत्व तीनले स्वीकार गर्दैनन तर नेपालले नेतृत्व लिने हो भने सवैको साथ अवस्य हुन्छ । यदि नेपालले हिम्मत गर्ने हो भने सवै गोलबद्ध हुने निश्चित छ । लडाईको शुरुवात हतियारबाटै हुन पर्दछ भन्ने होईन । विश्व राजनैतिक मन्चमा आवाज बुलन्द गर्दै भारतीय चरित्रको पर्दाफास गर्न शुरु गर्न पर्दछ । उसलाई एकल्याउने र घेर्ने काम अरुले गर्ने हो भने कालान्तरमा त्यसले एक प्रकारको माहौल आफै निर्माण गर्दछ । नेपालका भावीपिढीको चेतना आजको आवजबाट निर्माण हुन थाल्दछ । वरिपरी र तेश्रो विश्वको समर्थनका लागि उसका गलत कृयाकलापको प्रचार गरे मात्र बाहिरी दुनियालाई थाहा हुन्छ र यसो गर्न थाल्ने हो भने तिनीहरुले आफ्नो दृष्टिकोण बनाउन थाल्दछन । चुपचाप बसेर भारतलाई प्रभु बनाउदै स्तुतीगान गरिरहे हामीले भोग्ने नियती सधै यस्तै हो । योगा, ध्यान र तपस्या गरेर बसे हुन्छ ।
यदि नेपालले यस्तो हिम्मत गरे यात नेपालकै कारण विश्वयुद्धको शंखघोष हुन्छ या त भारत पछि सर्छ र नेपालले गुमेको भूभाग मात्र होईन गुमेको स्वभिमान र प्रतिष्ठा प्राप्त गर्दछ । यसका लागि पनि हटेर होईन डटेर लड्न जरुरी छ ।
सार्वभौमिकताको रक्षा अपमान सहेर हुन सक्दैन अनि डराएर न्याय पाईन्न । नेपाललाई कंगाल बनाईरहने उसको निती, नेपालका नेताले उसैको गुलामी गर्ने प्रवृत्ति र नेपालकै विरुद्ध जासुसी गर्ने नेपाली राज्य संयन्त्र भारतीय विस्तारवादको नेपाललाई हेप्ने आधार हुन तिनलाई खतम गर्न जरुरी छ । भारतीय दलालहरु नेपाली भेषमा राजनितीमा र व्युरोक्रयाट्समा छन । तीनको पहिचान नभएसम्म भारतको अत्याचार विरुद्ध शासकले बोल्न सक्दैनन । तीनको सुचना र साथमा रहेर भारतले नेपालमाथि थिचोमिचो गरिरहेको छ । तिनको पहिचान गर्ने र सुली चढाउने कामको शुरुवात गर्ने नेतृत्व नेपालीले खोज्नु पर्दछ । हाम्रो सिमानामा पर्खाल लगाएर भारतयी हस्तक्षेपलाई रोक्ने र संचारमा निगरानी गरेर जासुसीको पहिचान गर्ने बेला आएको छ । नेपाल भारत सम्बन्ध अव अति नै कडा निगरानीमा विकास हुन जरुरी छ । हेड टु हेड निगरानी गर्न सक्नु पर्दछ । भारतीय शासकहरुसँग नेपाल सरकारको अनुमतिविना हिमचिम गर्नेहरुलाई देश द्रोही घोषणा गर्न पर्दछ । अहिलेको कालापानी मुद्धाले नालापानी फिर्ता माग्दैछ यसका लागि एकता र देशभक्तिमा स्खलन आउने कुरा गर्नेहरुको पहिचान गर्दै दण्डित गर्न जरुरी छ ।
