तोयानाथ उपेक्षित, भनिन्छ खाडीमा १६ लाख नेपाली छन यसरी नै उस्तै काम र दामका लागि मलेशिया जानेको संख्या पनि काफी छ । अनि यीनै मलेशिया, खाडी, कोरिया लगायतका देशमा श्रम गर्न जाने करिब ४० लाख युवाहरु सवै भन्दा धेरै सामाजिक सञ्जालमा उफ्रिरहेका हुन्छन । त्यसमध्ये को एउटा म पनि हुँ ।
बास्तबमा देश विगार्ने नेताहरु हुन भन्ने सोचाईमा परिवर्तन जरुरी छ । देश विगार्ने त हामी हौं । एक त खेत बाझो छाडेर, महंगो व्याजमा ऋण काढेर विदेश पस्यौ । परिवारलाई शहरमा छाड्यौ र गाउँलाई गाली गर्न थाल्यौं । सकि नसकी स्मार्ट फोन खरिद गरयौं र कामबाट छुटपछिको समय श्रीमति तथा घर परिवारलाई भन्दा धेरै या त सामाजिक संञ्जालमा लगायौ या त अन्तै । यसो गर्नाले हामीसँग परिवार पनि खुशी छैनन । उनीहरुले आफ्नो खुशी अन्त खोज्ने अवस्थामा पुगेका छन, हामी अन्तै । हामी राज्य सँग पनि खुशी छैनौ । हामीबाट राज्यले गरेको अपेक्षामा पनि हामी ईमानन्दार भएनौ । हामी सरकार र राजनैतिक दलमाथि आक्रोश पोख्न थाल्यौ । फेक समाचार र नियोजित प्रचारका पछि धेरै दगुर्न बानी परर्यौ । यसको मतलब के पनि हो भने हामीले सवैतिर भाडभैलो मच्चाईरहेका छौ ।
हामी जहाँ बस्छौ त्यहाँ हाम्रो हैसियत के हो भनिरहन पर्दैन । यी देशमा सरकार कसरी चलेका छन दैनिक देखि रहेका छौ । अनुशासन बाटो हिडदा देखि ड्युटी गर्दा कस्तो हुन्छ हामी त्यसमा पोख्त छौ । कसरी को सँग बोल्ने हामीलाई यहाँ कसैले सिकाउन पर्दैन । हामी समालिएर बोल्छौ । सवै कुरा हरु निर्देशित छन हामी अवज्ञा गर्दैनौ । सामाजिक सञ्जालमा हामीले यहाँ भोगेका तिता कुरा कतै लेख्दैनौ । यहाँका सरकार र नागरिकहरुका गल्तीहरु हामी पटक्कै देख्दैनौ । किनकी कानून कडा छ । सजाय गर्छ भन्ने मनमा डर छ । ट्वीटर वा फेसबुकमा हामी कोही कसैले विरोध गर्दैनौ । हाम्रो अर्जुन दृष्टि नेपालमा छ त्यसमा पनि पार्टीकुलर नेता वा दलमाथि । विना प्रमाण बकबक गर्ने अधिकार हुन्न कसैलाई । यहाँका नागरिक पनि सरकारको विरोध गरेर हिडदैनन । प्रमाण नै भए पनि त्यसलाई प्रतिवाद गर्ने निकाय वा उजुरी गर्ने सँस्था हुन्छन राज्यका त्यहाँ न्याय माग्न पाईन्छ । उपचार राज्यले दिने संयन्त्रमा जानु पर्दछ । राजनीती गर्ने काम आम जनता वा नागरिकको होईन । अधिकार र हक माग्न भने पाईन्छ । हामीले यो बुझेका छौ त्यसैले कर्मथलोमा हामी चिमुसी ची भएर बसेका छौ ।
हामी प्रजातन्त्र वा लोकतन्त्र र वाक स्वतन्त्रताका कुरा धेरै गर्दछौ । राजनैतिक व्यवस्था र प्रणालीका गड्डी हाक्छौ तर आफूले काम गर्ने देशमा कुन तन्त्र छ हामीलाई मतलब छैन । तन्त्र जे सुकै होस, तन्त्र र मन्त्रले होईन, देश विकाश जनता र सरकारको संयुक्त पहलकदमीमा हुने रहेछ भन्ने बुझेर पनि हामी त्यो कुरा कतै गर्दैनौ । राजतन्त्रात्मक मुलुकमा कमाई खाएर बसेका हामीलाई यहाँ सवै कुरा ठिक लाग्छन । विकाश, न्याय, अनुशासन, कानून र अधिकारको प्रत्याभूती सवै मन पर्दछ तर आफ्नो देशमा हामीलाई आफैले ल्याएको व्यवस्थाका सवै कुरा नराम्रो लाग्छ । हामीले खोजेको चाही के हो ? अनि हामी के गर्दैछौ सोचौ त ? व्यवस्था मन नपरेको भए भन्न परर्यो । त्यही गाईजात्रा गर्न पाउनु पर्दछ भनेर हामीले प्रजातन्त्र ल्याएको हो भने हामी ले प्रजातन्त्र बुझेनौ त्यसलाई बदलौ । सामाजिक सञ्जालमा स्तरहिन, तर्कहिन, विबेकहिन, शिस्टता र सभ्यताहिन कुतर्क गरेर रमाउन प्रजातन्त्र चाहिएको हो भने त्यो बुझाई को समिक्षा गरौ ? प्रजातन्त्रको अपमान हुनेगरी जतिबेला पायो त्यतिबेला, अरुको अधिकार मिचेर चिच्याउन, सडकमा रमाउन पाउनु हाम्रो लागि महान उपलब्धी हो भने बेलैमा बुझौ त्यस्तो तन्त्रले देश बन्दैन । विधीको शासन र कानूनी राज्यका लागि सरकार कठोर भएकै राम्रो हुन्छ । त्यो भन्दा धेरै अनुशासन नागरिकमा हुन पर्दछ । सवै स्यालहरुले जंगलमा आफैलाई बाघ सम्झन थाले भने तीनलाई त स्याल नै होस भनेर संझाउन बाध ले एक्सन लिन्छ । सरकार भनेको बाघ हो । सरकार जंगलको बाघ जस्तो हुन पर्दछ । स्यालहरुलाई जंगल विरोल्न दिन बाट रोक्न पर्दछ ।
सामाजिक सञ्जालमा मनपरी भन्न पाउनु हाम्रो अधिकार हो ? जसले जसलाई तँतँ मम भन्न पाउनु पर्दछ भन्ने हाम्रो माग हो ? राज्यलाई पन्छाएर फोटो खिच्न र प्रचार गर्ने दानवीर हुन खोज्नुको अर्थ के हो ? अरुको स्वार्थसँग गासिएर आजभोली चामल बाढ्नेहरुले हिजो किन बाढेनन । एक छाक खान धौधौ पर्ने जनता हिजो थिएनन ? लक डाउनमा मात्रै किन तमासा ? दान दिने ले भिडियो र फोटा खिचेर बाढनुको मकसद के राजनैतिक अभिष्ट होईन ? रतन टाटाले भारत सरकारलाई अरबौको सहयोग गर्दा किन एउटा फोटो खिचेनन ? दान त्यसरी दिने हो कोही तयार छन यसरी दिन ? चामल चोर लाई छुट चामल बाढ्ने लाई जेल भनेर खुब प्रचार गरिन्छ । त्यो चोर को उद्देश्य त चोर्ने मात्र हो त्यसको पछि को नियत चोर्ने मात्र हो तर चामल बाढ्नेको उद्देश्य त्यो भन्दा खतरनाक छ । उ आफू हरितन्नम छ तर उसैले टनका टन राशन गोदाम मा राखेर बाढ्छ ? कहाँ बाट आउँछ त्यत्रो पैसा ? गहिराईमा गएर बुझ्न जरुरी हुन्ननर ? आतन्ककारीका खातामा पैसा नजाओस भनेर हरेक सरकारहरुले बंैकिंग कारोबारमा निगरानी र ट्रयाकिंग गरिरहेको हुन्छन किन ? राज्य सत्तामा प्रहार गर्ने खेल रोक्न लाई नै हो ? यो दान चन्दा पनि एकद्धार प्रणाली भनिएको यसैका लागि हो ? यहाँ भोका छन यहाँ नांगा छन तिनलाई खान देउ लाउन देउ भन्नु नागरिकको कर्तव्य हो । कसैले भ्रष्टचार गरर्यो भन्ने हो भने कानूनी बाटो बाट उपचार खोज्न सकिन्छ तर हचुवा र हावादारी आरोप लगाएर सरकार लाई कमजोर पार्ने खोज्नु अन्तत व्यवस्था माथिको प्रहार हो भनेर बुझन किन नसकेको हामीले ? हो कुनै दानबीर निस्कन्छ भने उसले स्थानिय निकाय वा राज्यसँग समन्वय गरेर दिन पाउदैनस कसले भन्छ ? जनताको विपत्ति, गरिबीमा खेल्न कसैले पाउदैन । सरकारलाई नराम्रो बनाएर आफू राम्रो हुन खोज्ने ले दान गरेको हो भने सधै गरेर देखाओस नत्र सस्तो लोकप्रियता का लागि प्रतिगमनकारीका गोटीहरुलाई सवैले बहिस्कार गर्न पर्दछ । देश हाम्रो अबुझपनाबाट संकटमा नफसोस ।
