गजल
उजाड मरुभूमी अनि नँया ठाँऊ छ,
मन मस्तिकमा आफ्नै प्यारो गाँउ छ।
खाडिमा बालुवाको घर बनाई रहँदा,
हराएछ स्वदेशीपन न नेपाली नाँउ छ।
क्षणमानै भत्किन्छन् सपनिका घरहरु,
रगत र पसिनाको न उचित भाऊ छ।
लामबाटो हिड्ने यात्रीको हुदैन रे भर,
भोलिको के पत्तो मुटुभित्रै घाउ छ।
धनको लोभले गाह्राे काममा होमिनु पर्ने,
बाध्यता तमसुक भरि ऋणको तलाउ छ।
माधव पौडेल “असल यात्री”-कुवेत
