मन रुवाने शीतहरु
खुसी
खुसी
बाच्दै
थिएँ
मन
रोयो
धुरु
धुर
हाँस्न
खोजें
बल
गरी
झन
आत्मा
चर्की
गयो
कसो
गरी
मन
धान्ने
पर्नु
पीर
परी
गयो
आँसु
जति
तप्प
झर्यो
तीज
आयो
भन्ने
लागे
नाँच्ने
खाने
मन
थियो
दैव
पापी
बज्री
हाल्यो
सबै
खुसी
लगी
हाल्यो
लास
बोकी
तिर
जान
अब
हामी
पर्ने
भयो
बाँस
माथि
लास
सुत्यो
काध
माथि
लास
उठ्यो
आँसु
अब
झन
बगे
हाम्रा
खुट्टा
अघि
बढे
लास
माथि
आगाे
जल्यो
धुँवा
उडी
माथि
गयो
अस्तु
पनि
नदी
माथि
सल
सल
बगी
गयो
यस्तै
हैछ
हाम्रो
चोला
आज
हुन्छ
भोली
हुन्न
नारायण कोइराला
– तानसेन,पाल्पा
