तोयानाथ उपेक्षित, आज क्वारेन्टाईनको बाह्र दिन विताईरहदा केही लेख्न मन लाग्यो । कोरोनाको कहर बढेसँगै म रहेको ईलाका सात अप्रिलबाट लक डाउनमा पर्यो । त्यसअघि सम्म मेरो मनले पूर्णकालिन कर्फ्युको माग गरिरहेको थियो । जब सम्म पूर्ण रुपमा कर्फ्यु घोषणा हुदैन तबसम्म मिड म्यानेजमेन्टमा रहेका हामी जस्ताले कुवेतभर नदौडिएर सुखै थिएन । जोखिमपूर्ण भगाईले काम गर्ने जागर हटिसकेको थियो ।
सधै फिल्डमा घुमिरहने मान्छे । कम्पनीको गाडि सर्टेज भयो की अधिक यात्रा बसबाट अनि थोरै यात्रा ट्याक्सीबाट हुने गर्दथ्यो । केही साता अघि बस बन्द हुदा निक्कै सन्तोषको सास फेरियो । त्यसपछि ट्याक्सीको कुदाई चलिरहेको थियो । त्यसरी ट्याक्सीमा बस्दा ड्राईभरको नजिकको सिट बहिस्कार गर्नु परेको थियो । मनमा हरेक मानिसदेखि शंका लाग्न थालेको अवस्था थियो । हातमा डिस्पोजल ग्लोभस, मुखमा माक्स र झोलामा सेनिटाइजरको बोतल लिएर हिडे पनि मनको भय उतिकै थियो । काम नगरे कम्पनी नमान्ने, गरौ एकै दिनमा कुवेतका विभिन्न ठाउँमा पुग्ने र विभिन्न थरीका मानिस भेटेर आउनु पर्ने भएकाले कहिले कुवेत सरकारले कर्फ्यु लगाउछ भनेर मनमनै प्राथाना नै गरिरहेको हुन्थे ।
बल्लतल्ल माहाबुल्ला एरिया ७ अप्रिलबाट लक डाउनमा पर्यो तब मैले पनि कतै भाग्न परेन । ठुलो शान्तिको सास फेरे । त्यसपछि आफ्नै विल्डिंग भित्र स्वेछिक क्वारेन्टाईन शुरु गरे । दिनमा मुश्किलले दुई पटक दोकानमा किनमेल र चिया पिउन ओर्लन बाहेक कोठामा नै समय विताउन थालियो । तर १३ तारिकका दिन एउटा अप्रिय खबर आयो । म बसेको भवनको तेश्रो तलमा एक जना र चौथोमा अर्को एक जनालाई एम्बुलेन्स आएर लिएर गयो । उनीहरुमा कोरोनाको आशंका थियो । त्यसै दिनबाट पुरै भवनका मानिसहरु गुप्तबास बस्न थालेका थिए । एकाध मानिस मात्र बेलामौका तल ओर्लने गर्दथे । हामीले भने ओर्लन बन्दै गर्यौ । रिर्पोट आउन ढिलो भयो १४ तारिकमा केही खबर आएन तर अप्रिल १५ मा हामी बसेको भवन लाई प्रहरीले घेरा हाल्यो । अप्रिल १६ बाट भवनमा भएका सवैका लागि कम्पनीले खाना डेलिभरी गर्न थाल्यो । लगिएका मानिसमा कोरोना रहेको पुष्टि भए पछि हामी माबुल्लाको लकडाउन भित्रको अर्को लकडाउनमा पर्यौ । जहाँ प्रहरीको पहरा २४ औ घण्टा कायम छ ।
अब भने सुरक्षित भएको महसुस भएको छ । कमसेकम कोरोना लिन बाहिर जान परेन । त्यसले पक्कै हामीलाई खोज्दै रुम सम्म नआउला भन्ने मान्यता र विश्वासले केही आशा पलाएको छ ।
तर मोवाईलको आलारामसँग गासिएको दैनिकी भताभुङ्ग भएको छ । बेलुका कतिबेला सुत्ने कुनै समय छैन । विहान उठ्ने कुनै हतारो छैन । विगतमा एक दिनको छुट्टी कति प्रिय हुन्थ्यो तर अहिलेको क्वारेन्टाईन अति नै असहज हुदै गईरहेको छ । कोठा भित्र कसरत गरेर जिउ दुःखाई घटाउन परेको छ । योगा र ध्यान गरेर समय निकाल्न कोशिस भईरहेको छ । मोवाईल हेर्दा हेर्दा आँखाका दाना निस्केला जस्तो हुन थालेको छ ।
हरेक कुराको लिमिटेसन हुन्छ । अनलिमिट आराम हराम हुने रहेछ । तर अहिले चाहेर पनि केही गर्न सकिदैन । सोच्दा सोच्दा सोच्नै नसक्ने कल्पना बन्द कोठामा कैद भएका छन । सुत्दा सुत्दा ओछ्यानमा खाल्टो परिसकेको छ । यस्तो अचम्म भईसकेको छ की अब रातमा पनि निन्द्रा लाग्न छाडेको छ । दिनमा पनि निद आउदैन । कतै डिप्रेसनको संकेत त होईन कहिले कसो आफैलाई प्रश्न गर्ने अवस्था भएको छ । रात कुन, दिन कुन, बार, तिथीमिती र समयको पनि हेक्का हुन छाडिसकेको छ । दाह्री जुँगा किन काट्ने रेजर छुन छाडिएको छ । एउटा फ्लाट भित्र कैद भएको जीवनलाई बाहिरको संसार हेर्न झ्यालको सहार लिन परेको छ ।
अप्रिल १४ बाट दुई साताको हिसाब गर्ने हो भने अप्रिल २८ मा पुरा होला यो क्वारेन्टाईन । सरकारले दुईसाता भनिएको लक डाउन माबुल्लामा २१ तारिक खुलेछ तर हाम्रो क्वारेन्टाईन एक साता पछि सकिन्छ । यदि २१ दिन पुरा गर्न पर्ने भयो भने मई महिनाको पहिलो साता सम्म कैदी बनिरहनुको विकल्प छैन । तर जे होस “मर्नु भन्दा बौलाउन नै निको” भने झै यसलाई सहर्ष स्वीकार गर्नुको अर्को बाटो छैन जतिसुकै असहज भए पनि यसैमा रमाउनु जीवनका लागि अनिवार्य शर्त झै भईदिएको छ ।
कुवेतमा कोरोनाको संक्रमण २ हजारको आसपास पुगिसकेको छ । यसको कहर घट्ने क्रममा छैन । हाम्रा २१ जना नेपालीहरुलाई यसले समातेको अवस्था छ । लक डाउन नभएका क्षेत्रका साथीहरुसँग कुरा गर्दा उहाँहरु माहाबुल्ला र जीलीपमा बस्नेहरुलाई भाग्यमानी भन्न थाल्नु भएको छ । अरु क्षेत्रमा केही बढी नै चहल पहल भईरहेको र कतिपयले नोकरी गर्न परिरहदा उहाँहरुको आतेस बढ्नु स्वभाविक हो । कोरोना आएको कसैले देख्दैन । दुरी मेन्टन गर्दा गर्दै र सावधानि अपनाउदा अपनाउदै पनि यसको शिकार हुनेहरुले पत्तै पाईरहेका हुन्नन कोरोना कसरी आयो ?
