घुम्दै
फिर्दै
तिज
आयो
रोग
बढ्यो
दैब
लाग्यो
छैन
मन
केही
खुशी
लग्यो
बरै
सबै
खोसी
रोग
बनि
डुल्दै
आयौ
एक्लै
पारी
सबै
लग्यौ
बाढी
पैरों
जता
ततै
शान्ति
सुन्न
छैन
कतै
कुन
खुशी
साँची
नाचु
आफ्ना
गुमे
क्यारी
हासु
आँखा
भरी
आँसु
झारी
कालो
दिन
याद
गरी
रोइ
रोइ
कति
बस्ने
आउ
साथि
सङ्गै
हास्ने
घरी
सुख
घरी
दुख
कर्म
यस्तै
शीत
जस्तै
गीत
सम्झी
शीत
लेख्छु
यती
भनी
बिदा
माग्छु
शोभा कडरिया कोइराला
माथागढी-२, रुप्से, गैराबारी पाल्पा ।